چرا آینده را جدی نمی گیریم؟
▪️میشل فوکو درباره ایده خود میگوید؛ پرسش اینکه الان در چه وضعی هستیم فریب دهنده است ؛
پرسش اصلی اینگونه باید باشد چه نیروها و افکاری تحولات امروز ما را ساخته است؟
بیش از دو سال است ایده بن سلمانیسم در افکار جامعه ما وارد شده است؛ جامعه پرسش دارد که چه شد که عربستان هم از ما جلو زده است؛ یا آینده عربستان از ما بهتر خواهد بود؟
پاسخ به این پرسش را نمی توان در یک پست قطعا نوشت؛ اما وضعیت فکری دو کشور و ساخت سریالهایی که در همین چند سال شکل گرفته است تا حدودی نشان از افق آینده یک کشور می دهد.
یک طرف جیران میسازد و یک دوره بد تاریخی و عیاشیها را در قالب تاریخ ، بدون امکان استفاده در امروز به تصویر می کشد؛
شاهی که هیچ افقی ندارد؛ و جز تعدادی دغدغه های فردی و ایرانی که زیر نفهمی چند زن در حال نابودی و سقوط ، و شاه کشور در حال معشوقه بازی است و دربار پر از نفوذی و جاسوس ، ولی صرفا از طریق کالای فروشی نوستالژی به جامعه سعی میکند بیآیندگی را تئوریزه کند و مخدر نوستالژی را به جان جامعه تزریق کند و امروز و آینده را بی معنی نشان دهد.
طرف دیگر از معاویه یک فرد زیرک که از جوانی رویاهای بزرگ دارد به تصویر میکشد:
چنان نشان می دهد که ، معاویه تنها کسی است که در بازی زنان کاخ خلافتش بازی نمیخورد و از همه خلیفههای قبلی جلوتر است؛ و اصلا معاویه خود آینده است؛
در حالیکه کل جهان اسلام دغدغه درگیر مشروب خوردن چند خلیفه است؛ معاویه در حال ساخت کشتی و وسعت دادن به امپراطوری اسلام است؛
گویی معاویه زبان خود آینده است؛ و اصلا با ایده معاویه است که آینده شکل می گیرد.
ثبت دیدگاه